Taskent -Dushambe

zaterdag 28 mei. 

Zeven uur vertrek, zie boven. Bij de grens gebeurde het volgende, beschreven door mijn mede reisgenoot:

De grenscontroles tussen Oezbekistan en Tadzhikistan zijn  onbeschrijfelijk streng. Minstens 8 keer zijn onze paspoorten gecontroleerd. Eerst heb je de loketten en hekken in Oezbekistan. Paspoort controle voordat je de echte controle hebt. De echte is zoals je op een vliegveld gewent bent. Computer, foto, stempels etc. Je denkt, mooi we zijn er door. Iets verderop staat iemand die bij een hek je paspoort vraagt. Hij moet interessant doen en met de walkietalkie een vraag stellen. Wachten. Oké hek gaat open we mogen erdoorheen. He he, we zijn er. Ja, in niemandsland. Nu komt Tadzhikistan’s douane. Auto’s worden voor een tweede keer geheel binnenste buiten gekeerd. Eerst moeten we weer een hek door met een irritant mannetje. Daarna weer controle, foto’s, stempels. Tadzhikistan, here we come. Na 500 meter. Hekken, checkpoints, paspoort controle. Spreken we geen Russisch? Dan is er een probleem, uitleggen dat we toeristen zijn. Vraag het aan je collega’s, die hebben we het ook al 10 keer verteld. Prima. Jullie mogen door. Naar het volgende hek. Nog  één verborgen werkeloze controleur en we zijn in Tadzhikistan. Grappig, een negatieve PCR test is verplicht, die hebben we dus gehaald, maar daar wordt nergens naar gevraagd. Zover de nieuwe zijderoute. De route die alle “Stan” landen verbind met commercieel welvarende verbindingen naar Het oosten (China), waardoor de welvaart vanzelf stijgt. Geen pakje ging er over de grens😊

Aan de Tazjikse kant vonden we een taxi die ons door de bergen en tunnels naar Dushambe wilde brengen. Het duurde nog even voordat de chauffeur nog andere reizigers had gevonden die ook die kant op moesten. Omdat wij zoveel bagage hadden, moesten wij voor 1 stoel extra betalen. We waren voor de tocht van zeven uur uiteindelijk 70 euro kwijt.

Het werd een memorabele tocht. Een prachtig ruig gebergte, boven volop sneeuw, steile afgronden, maar desondanks werd er veelvuldig ingehaald en als het kon plank gas gereden. Het was overigens een uitstekende chauffeur. Over de tunnel des doods, zoals die genoemd wordt, was geen woord gelogen. Zeven km door de werkelijk een dichte mist van uitlaatgassen (er was geen afzuiging)  Verder geen verlichting, tweebaans, nauwelijks wegdek, en toch elkaar inhalende auto's. Ik moet er niet aan denken dat ik daar doorheen had moeten fietsen. Verder opvallend, de politie agenten langs de weg. Voortdurend werden we aan de kant gezet en moest de chauffeur weer een paar muntjes dokken. Om half acht s' avonds arriveerden we op de plaats van bestemming. Het was nog even zoeken voordat we onze derde reisgenoot hadden gevonden( Hij was daar al 2,5 week aan het fietsen.) Het  betekende wel dat ik de eerste 10 km kon fietsen. 10 cent per donateur zijn dus binnen.