Thee drinken.

De laatste paar dagen zijn we door de Fergana vallei gefietst op weg naar Osh, De vallei is de Po vlakte van Tatzjikistan en Oezbekistan.  Lange rechte wegen  en landbouw zover je kunt kijken. En, het is er minstens zo heet als in Italië. Gisteren midden op de dag 45 graden. Wat een verschil met een week geleden, toen we nog in de sneeuw reden. Met deze hitte zijn afstanden tot 80 Km  fietsend nog haalbaar. Meer betekent een aanslag op je gezondheid. Onderweg moet je vaak stoppen om wat te drinken (het water in je bidons kookt nog net niet en is eigenlijk niet te drinken)  en daar is de onvermijdelijke thee, zwarte of groene. Overal is thee te verkrijgen. Zowel bij theehuizen als bij particulieren. Als je in een theehuis neemt hoef je het vaak niet te betalen in de hoop dat je er eten bijbesteld. Naast de thee is er altijd brood. Platte witte ronde broden, zijn ze ouder dan een halve dag, dan krijg je ze nog heel moeilijk naar binnen.

  Thee aanbieden hoort hier bij de gastvrijheid. Bijna elke dag worden we wel bij particulieren uitgenodigd om thee te komen drinken. De uitnodiging afslaan kost soms wat moeite. Het is een groot verschil met onze gastvrijheid. Stel je maar eens voor dat drie Afghanen langs je huis lopen en jij nodigt ze uit om wat te komen drinken, ondenkbaar in Nederland..

De gastvrijheid gebied dat je je gasten zo goed mogelijk onthaald. Alles wat ze hebben zetten ze voor je neer. In de bergen waren we er vrij zeker van, dat als wij het aangebodene zouden opeten er s'avonds voor het gezin geen voedsel meer zou zijn. We namen dus een hapje en lieten de rest staan. Betalen is een belediging. 

Gelukkig heeft Menno een fotoprintertje meegenomen. Dat vonden ze meestal geweldig, alleen de verwondering op de gezichten, als het  fotootje langzaam uit de printer schoof.